رقابت نفتی در خاورمیانه هم در نوع خودش جالبه . میدانهای نفتی و گازی بسیاری بین کشورهای این منطقه مشترکه . ایران هم از قرار معلوم دارای 23 میدان مشترک نفت و گاز با کشورهای کویت، عراق، قطر، عمان، امارات متحده عربی، عربستان سعودی و ترکمنستان است. خلاصه در هریک از این میدانها رقابت بسیار شدیدی در خصوص افزایش میزان برداشت وجود دارد از این رو که طبق قوانین هرکه زور و توانش بیشتر برداشتشم بیشتر.
خلاصه این وسط یواش یواش داره سر ما کلاه میره چون رقبا با سرمایه گذاری شدید و دعوت از بهترین شرکتهای بین المللی با انتقال فناوری های روز دارن سهمشونو از این منابع مشترک روز به روز بشتر میکنن و ما اندر خم گفتمان در خصوص فرصت ها و تهدید های تحریم ماندیم و نقدو گذاشتیم کنار چسبیدم به نسیه ( کنایه به سرمایه گذاری برای دستیابی به انرژی صلح آمیز هسته ایی ).
در همین گیر دار که ما از یک طرف در فکر مدیریت جهانی وصدور دانش و تکنولوژی به اقصا نقاط دنیا هستیم و از طرف دیگر در به در به دنبال شرکتهای چینی و هندی و روسی ( اونم نه بدرد بخوراش ) به منظور افزایش بهره برداری از منابع مشترک ، کشورهای دیگر براحتی با برنامه های بسیار دقیق بدون جار و جنجال دارن حالشو میبرن حتی عراق !
بطور مثال عراق به منظور افزایش بهره برداری (رسیدن به مرز یک ميليون و هشتصد هزار بشکه) در میدان نفتی مجنون (آزادگان ما) با شرکتهای شل (انگلیس - هلند) ، پتروناس (مالزی) و هالیبرتون (آمریکا) قرار داد میبنده و ما به همین منظور(رسیدن به مرز 260 هزار بشکه نفت ) اول دست به دامان ژاپنی ها شدیم که ژاپنی ها بعد خاتمی تقریبا رفتن روسها و هندیها که سر کارمون گذاشتن و حالا چینی ها وارد کارزار شدن .
دیگه شما پیدا کنید برنده این دوئل را ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر